Натальля Арсеньнева (1903—1997) - беларуская паэтка.Нарадзілася 20 верасня 1903 гады ў Баку ў сям'і рускага службоўца. Падчас Першай сусветнай вайны (1914) сям'я Арсеньевых жыла ў эвакуацыі ў Яраслаўлі, дзе будучая паэтка напісала свой першы верш (на рускай мове). У 1920 году сям'я вярнулася ў Вільну, там Наталля Арсеньева скончыла Віленскую беларускую гімназію (белор.)русск., паступіла на гуманітарны факультэт універсітэта. На яе паэтычныя здольнасці звярнуў увагу М. Гарэцкі. У 1922 году Наталля Арсеньева выйшла замуж за Франтишека Кушеля, якога, як афіцэра польскага войска, накіравалі служыць на захад Польшчы, у Хелмно.

Пасля верасня 1939 гады Наталля Арсеньева жыла ў Вілейцы, працавала ў абласной «Сялянскай газеце». У красавіку 1940 гады як жонка палоннага польскага афіцэра была выслана з двума сынамі ў Казахстан, працавала ў калгасе. У траўні 1941 года вярнулася са спасылкі ў Менск, дзякуючы хадайніцтву Звяза пісьменнікаў БССР, асабліва Янкі Купалы. Тут яе нагнала вайна. У акупаваным Менску супрацоўнічала з прафашысцкай «Менскай газетай». Напісала некалькі лібрэта да опер, займалася перакладамі. Яе сын Яраслаў загінуў падчас арганізаванага партызанамі выбуху ў кінатэатры. У 1944 году разам з мужам, камандзірам Беларускай краявой абароны эвакуявалася ў Нямеччыну. Актыўна ўдзельнічала ў культурнай і асветніцкай дзейнасці ў лагерах для «перамешчаных твараў», выкладала ў Беларускай гімназіі ім. Я. Купалы. Супрацоўніцтва з нацысцкімі ўладамі ў далейшым тлумачыла так: «Людзі, якія ні завошта папакутавалі ад савецкай улады, а такіх было не так ужо і мала, сустракалі немцаў з надзеяй, як збавіцеляў. Абсалютна ніхто не думаў, што немцы такія нелюдзі.»

З 1949 гады жыла ў ЗША. Працавала ў эмігранцкай беларускай газеце «Беларус», на радыё «Воля», у Беларускім інстытуце навукі і мастацтвы ў Нью-Ёрку. У 1970-1980-е гады адышла ад актыўнага ўдзелу ў палітычным жыцці беларускай эміграцыі. Памерла 25 ліпеня 1997 гады ў Рочестере, штат Нью-Ёрк, дзе жыла з сям'ёй сына Ўладзіміра; там жа пахавана. У даваеннай лірыцы замыкалася на інтымных і пейзажных матывах, філасофскіх разважаннях, яе творчасць завуць «хвалой чыстай і праўдзівай прыгажосці, цудам прыроды і каханні».

Падчас вайны і ў эмігранцкі перыяд становіцца моцным і нават вядучым патрыятычны матыў. Апявала мужнасць і рашучасць. Рабіла акцэнт на беларускай культуры і гісторыі.

(Фота: rv-blr.com)